Σκέψεις μιας άνεργης...

Κάθομαι στο γραφείο μου και σκέφτομαι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου.Όλα αυτά που τα τελευταία χρόνια μας έχουν αλλάξει δραματικά τη ζωή.Σκέφτομαι επίσης ότιέχει έρθειο καιρός αυτά που σκέφτομαι και με προβληματίζουν να τα γράψω. Είναι μια ανάγκη μου που επιτέλους θα γίνει πραγματικότητα. Είναι επίσης και ένας τρόπος να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. Αλλά όχι μόνο αυτό. Με αυτό το κείμενο θέλω να δείξω σε όλους τους νέους ανθρώπους της ηλικίας μου ότι όλοι μας περνάμε μέσα από την ίδια κατάσταση. Ότι όλοι υποφέρουμε αλλά ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε εύκολα. Είμαι μια κοπέλα 23 χρονών. Νέα, υγιής και με όλη τη ζωή μπροστά μου. Θα μπορούσα να ζω μια καλή ζωή χωρίς σκοτούρες. θα μπορούσα να έχω τη δουλειά μου,τα χρήματα μου, ένα μικρό σπιτάκι, δηλαδή με λίγα λόγια να είμαι ανεξάρτητη. Όλα αυτά βέβαια πριν την οικονομική κρίση. Γιατί τώρα όλα αυτά φαντάζουν ένα μακρινό και άπιαστο όνειρο. Ένα όνειρο που από όσο δείχνουν τα πράγματα θα αργήσει να ξαναγίνει πραγματικότητα. Όμως είναι τόσο άδικο όλο αυτό που γίνεται. Γιατί οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας πρόλαβαν και έκαναν τα όνειρα τους πραγματικότητα, έστω και αν τώρα υποφέρουν κι αυτοί λόγω της οικονομικής κρίσης. Εμείς όμως που ξεκινάμε τώρα τη ζωή μας τι θα κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε όταν δεν έχουμε δουλειά; Όταν μένουμε ακόμα με τους γονείς μας και μας συντηρούν εκείνοι; Δεν είναι σωστό αυτό. Και δεν είναι σωστό γιατί κάποια στιγμή πρέπει να γίνουμε ανεξάρτητοι άνθρωποι ικανοί να στεκόμαστε στα πόδια μας χωρίς την βοήθεια των γονιών μας. Πώς όμως, αναρωτιέμαι, θα το καταφέρουμε αυτό όταν δεν έχουμε μια δουλειά; Μια δουλειά η οποία εκτός από το χρηματικό ποσό που θα κερδίζουμε θα μας προσφέρει και την ευκαιρία της κοινωνικοποίησης; Γιατί μέσα από τη δουλειά μπορείς να κάνεις καινούριους φίλους και να διευρύνεις τους ορίζοντες και τις γνώσεις σου αλλά και να μάθεις να λειτουργείς, μέσα σε μια ομάδα που αποτελείται από ανθρώπους με διαφορετικό χαρακτήρα, ιδέες και πιστεύω. Βρισκόμαστε στην πιο παραγωγική μας ηλικία. Στην ηλικία που αν έχουμε την υγεία μας μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας πολύ καλά. Δυστυχώς όμως η οικονομική κρίση μας στερεί αυτό το δικαίωμα. Και όλα αυτά σε έναν κόσμο, σε μια κοινωνία που βασίζεται πολύ στην αξία του χρήματος. Για να πραγματοποιήσεις από την πιο μικρή σου ανάγκη μέχρι την πιο μεγάλη χρειάζεσαι τα χρήματα, όπως και για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Κι όταν αρχίζεις να νιώθεις ότι δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου νιώθεις άχρηστος. Νιώθεις ότι έχεις αρχίσει να χάνεις το νόημα της ζωής σου. Κι όταν το χάνεις αυτό χάνεις και την ελπίδα που κατά τη γνώμη μου είναι η κινητήρια δύναμη στη ζωή ενός ανθρώπου. Μετά χάνεις και ένα μέρος της κοινωνικής σου ζωής. Αναγκάζεσαι να βγαίνεις λιγότερο και να αρνείσαι τις προσκλήσεις των φίλων σου και όταν τις δέχεσαι να καταλήγεις σε ένα από τα σπίτια της παρέας για σπιτικό φραπεδάκι άντε και για καμία ταινία με ποκκόρν αγορασμένο από το περίπτερο της γειτονιάς. Θυμάμαι κάποτε όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι και έβλεπα τους γονείς μου να πηγαίνουν να ψηφίσουν, ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που θα μπορούσα να το κάνω καιεγώ.Τώρα που έχω αυτό το δικαίωμα θα προτιμούσα να μην το είχα. Και αυτό γιατί όπως έχουν γίνει τα πράγματα κανένας από τους πολιτικούς αυτής της χώρας δεν ενδιαφέρεται για αυτήν.Οι πολιτικοί του σήμερα είναι πολιτικοί της κλεψιάς, της μίζας και της καλοπέρασης. Πολιτικοί που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και το πώς θα περνούν αυτοί καλά και όχι για τον φτωχό άνθρωπο. Δεν φταίνε βέβαια αυτοί μόνο. Φταίμε κι εμείς λίγο, γιατί ενώ βλέπαμε τι έκαναν και τι αντίκτυπο είχε, εμείς συνεχίζαμε να τους ψηφίζουμε, δίνοντας τους το ελεύθερο να συνεχίζουν. Όμως θέλω να είμαι αισιόδοξη για το μέλλον μας. Γιατί η Ελλάδα μας είναι μια πανέμορφη χώρα. ΈχεΙ ναι, μεγάλη πολιτιστική και πολιτισμική ιστορία, υπέροχους ανθρώπους, υπέροχα τοπία. Έχει επίσης έναν υπέροχο ζεστό ήλιο που μόνο που τον κοιτάς νιώθεις ευλογημένος για τούτο τον τόπο , τον τόπο στον οποίο ζεις. Για αυτό λοιπόν είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή όλα θα γίνουν όπως πριν, μπορεί και καλύτερα. Ίσως έπρεπε να φάμε το χαστούκι μας, για να δούμε ποια είναι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας. Αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη και μας κάνουν καλό. Θα κλείσω το κείμενο μου με μια ευχή. Να έρθει κάποια στιγμή που η χώρα μας ως άλλος φοίνικας θα αναγεννηθεί εκ της τέφρας της και θα έχει ο λαός της ότι πραγματικά του αξίζει. Της Δέσποινας Γεώργαλου